Śródziemie 2019 (Dzień11) Hiszpania: Sewilla-Huelva

Sobota, 25 maja 2019 · dodano: 02.01.2020 | Komentarze 0

Hotel Rose w Sewilli – obsługa lipa. Zero komunikacji. Ale w pokojach jest prawie wszystko (no może czajnik by się przydał - bo ja Polak).
A jeszcze automat połyka mi 2 euro i przez to że kawy nie mogę się napić, jestem jeszcze bardziej na nich zły.
Ale to na szczęście chwilowe. Wychodzę na ulicę i już lepiej. Na ulicach pełno ludzi, gwarno. Sewilla bardzo mi się podoba – pomieszana, pełna hiszpańskiego klimatu, głośna – ale nie od samochodów, ale od ludzi, ich rozmów, spraw.
Wyjeżdżamy bardzo sprawnie, hostel jest ulokowany po właściwej stronie miasta. Zjeżdżamy na prawie w ogóle nie uczęszczaną boczną drogę i jedziemy nią w zasadzie do samej Huelwy.



Po drodze mijamy wspaniałe miasteczka andaluzyjskie, okazałe hacjendy. Czas w tych miejscach stoi. W miasteczkach spokój i cisza, ludzi jak na lekarstwo, nie ma turystów. Piękna, kolorowa zabudowa, czysto i schludnie. Żeby nie dorabiać ideologii nie będę się za bardzo rozwodził nad tym klimatem, ale o jakiejś ponadczasowej nostalgii, melancholii muszę napomknąć. Czuje się to wszędzie w tych mieścinach. Może to kwestia spoglądających zewsząd figurek przeróżnych świętych, może to te piękne kolorowe zabudowy, a może ludzie – z jednej strony nigdzie się nie spieszący, a z drugiej tak emocjonalnie rozmawiający a to przy jedzeniu, a to przy kawie. Nawet w piwnicy znalazło się miejsce aby wstawić dwa stoły, kilka krzeseł, jedzenie i już.
Hacjendy to już zupełnie inna bajka – brama pokazuje nam z jakim gospodarzem mamy do czynienia. Raczej są to ogromne gospodarstwa, ciągnące się kilometrami. Krowy, krowy, rzadko konie. Ludzi nie widać – tylko w czasie sjesty widzimy jak swoimi jeepami podjeżdżają na kawę lub tapas. I tak w zasadzie przez cały dzień.



Poniżej brama na jednym z "odpustów". Kupując oliwki, zostaję opisany przez jednego ze sprzedawców jako "Włoch, co to na oliwkach się bardzo dobrze zna" a jak ;-)



Jako, ze planujemy dzisiaj spać nad oceanem, musimy przejechać Huelvę i zjechać nad ocean. A trasa nie rozpieszcza – pomimo tego że jest dość prosta, to wiatr dmucha niemiłosiernie. Na szczęście pojawiają się super ścieżki (w zasadzie przyrodnicze) i nimi śmigamy już do samej plaży. Mega! Ścieżki są pofalowane, biegnące sór mokradeł, lasów i wszystkiego naj. Tylko, ze ja już sił za bardzo nie mam..


Po dojechaniu, muszę chwile odpocząć, bo strasznie jestem sterany. Dopiero potem kąpiel – brrrr zimna woda. A potem królewska uczta!
Jemy i patrzymy sobie na ocean. Super. Jest super!